Bilgelog Bir yazı oku mutlaka, iyi geliyor…

Vazgeçmiş olan ben, geri döndüren sen. Nefessiz kalan ben, nefes olan sen. Karanlığa gömülen ben, güneşi sunan sen. Yıkılıyorum bile diyemeyen ben, yaslandığım dağ olan sen. “Yok”luğa inanmış olan ben, “Var”lığı yeten sen. Hiçbir yerde ve zamanda ol(a)mayan ve ol(a)mayacak ...

Duam kabul olmuştu, artık hastanede yatıyordum. Yaşadıklarıma inanamıyordum… Gözlem odası dolup dolup boşalıyordu. Hocalarım, asistanlarım, arkadaşlarım, duyan soluğu yanımda alıyor ve neredeyse istisnasız aynı şeyi söylüyorlardı. “Bu kez çetin cevize çarpmışsın!”  Tamam itiraf ediyorum sessiz kalmayan, hakkını bazen de sertçe ...

Yıl 2000… Koroner yoğun bakım stajı yapıyordum. Gün aşırı 36 saat nöbet tutuyorduk, bir dakika uyku olmaksızın. Gençliğin verdiği enerji bile yetmiyordu bazen. İşin duygusal zorluğu oldukça ağırdı… Bir cumartesi sabahı yine nöbete gidiyordum. Ertesi gün akşam çıkacaktım hastaneden. Kafamı ...

Nedir yalnızlık? Kimine göre boş bir evin boş kanepesinde tv. kumandasına tek başına sahip olmak… Akşam ne yiyelim, yarın ne giyelim diye soramamak…Çok mu acıtır acaba o boş evin boş duvarları? Boş evin boş koltuklarını boş bir davetle doldurmak mümkündür ...