Karanlık benim gözlerimi kapadığımda gördüğüm değil; gözlerimi açık tutmaya ve uyumamaya çalıştığım yer… Kulaklarımda kazma sesleri ile irkilirken aklım, etrafımı göremediğim yer… Şimdi şu yanımdaki adamın ne işi var burada? Benim ne işim var burada? Toprağın metrelerce altında… Oysa yıldızlar ...

Şimdi oturuyorum gecenin karanlığına boyanmış bir pencerenin kıyısında. Aklımla kalbimin savaşından arta kalan gücümle tutunuyor gözlerim sokak lambasının yorgun sarılığına. Anlayamadığım bütün ne varsa gelip geçmiyor içimden. Biriken bütün küskünlüklerim, kırgınlıklarım, yalnızlıklarım geceyi daha da karanlık kılıyor. Aklım bir türlü ...

Neden “Ay Işığı” diyorum sana, biliyor musun? Çünkü hayatın rengi kalbimi boyarken siyahlara; yüzümü yalnızca ay ışığı okşadı. En çok o sevdi saçlarımı, ellerimi. Şefkatle yüzümü yıkardı karanlıklardan. En çok onu sevdim bende sevmelerimin içinde. Her gece ellerimi tutup kalbimin ...